Στις ιστορίες αυτές αφήγησης συναντώνται αταίριαστοι φαινομενικά άνθρωποι. Όλοι όμως  στην ζωή τους ενσάρκωσαν το αρχέτυπου του Σοφού- Σαλού, οι πράξεις τους ήταν συχνά τρελές ή ανόητες για την τρέλλα του κόσμου. Ο Νασραντίν Χότζας συναντά τον Παπαδιαμάντη, ο κυνικός Διογένης τον άραβα Τζουχά, ο Αίσωπος τον δια Χριστόν σαλό. Δεν είναι αδικαιολόγητο ανακάτεμα, είναι ο τρόπος που ο λαός έκανε ιστορίες την ζωή αυτών των ανθρώπων που ζήσαν ξενιτεμένοι από στον κόσμο και τον κοιτάξανε με τα μάτια του ξένου και του περαστικού. Με το τριμμένο ρούχο και την ανεξαρτησία τους στάθηκαν μπροστά στην εξουσία και με το γέλιο τους κέρδισαν την ελευθερία. Ο Χότζας μπροστά στον Μογγόλο σφαγέα Ταμερλάνο, ο Διογένης μπροστά στον Μεγαλέξαντρο, ο Παπαδιαμάντης μπροστά στο παλάτι ή τους διανοούμενους …..

 «Δως μοι τούτον τον ξένον …» μοσιέ παραμυθά (που θα ‘λεγε κι ο Καραγκιόζης) για να γελάσω και να σκεφτώ με τις ιστορίες του.